Tresna Lingsir Sore
Sekolahan isih sepi nalika Niken
tekan parkiran. Pancen isih esuk, durung ana setengah pitu. Biyasane
kanca-kanca guru tekane jam pitu kurang seprapat. Niken sengaja teka Iuwih
gasik amarga iki dia kapisan dheweke mlebu kantor sawise seminggu diklat ana
LPMP.
“Sugeng enjang, Bu Niken.”
Niken tumoleh. Nalika weruh blegere
sing nyuwara, dheweke manthuk karo mesem. Nanging dumadakan wae dhadhane krasa
kemranyas. Tujune ora gantalan suwe guru-guru Iiya padha rawuh. Niken nyalami
paraga kuwi nuli age-age miebu kantor.
“Wis ketemu pak kepala anyar?”
pitakone kanca guru.
“Kepala anyar?” bathuke Niken
njengkerut.
“Asmane Pak Bagus Wicaksono.
Wingenane awakmu rak wis tak es-em-es. Apa ora diwaca ?”
“Takbukak sithik, ning gandheng akeh
tugas akhire lali.”
“Nggantheng, tur isih legan,” ujare
Susi.
“Jaremu piyayine nggantheng, kok
durung payu?”
“Kuwi biyen critane tau patah hati
nalika kuliyah.”
“Awakmu iki biyang gosip. Saka
ngendi crita sing ora jelas ngono kuwi?”
“Susi gitu Iho. Gosip nanging dudu
fitnah. Sumbere kredibel,” ujare Susi karo ngakak.
“Piye, kowe kepranan apa ora?”
“Ora pantes maneh aku ngomongake bab
katresnan.”
“Ora pantes piye? Umurmu durung
ganep patang puluh. Upama Pak Wicak ngesir awakmu, aku ora lila weruh
panjenengane patah hati maneh merga kok tulak tresnane.”
Bagus Wicaksono pancen tau dadi
kakak tingkate Niken ing IKIP. Bagus njupuk jurusan basa Inggris dene Niken
basa Indonesia. Niken tepung Bagus Wicaksono natika Ospek. Bagus minangka ketua
panitiane. Bagus sing pancen nggantheng dadi idolane mahasiswi anyar, kalebu
Niken. Bagus sajake uga kepranan marang Niken.
Tir padha irenge, sir padha senenge.
Kabeh krasa endah tumrap sakarone. Kanca-kancane padha ngerti menawa Niken
duweke Bagus. Ngalor ngindul wong loro iku tansah reruntungan.
Nanging ora ana udan ora ana angin
dumadakan bapake Niken nyusul menyang kampus saperlu ngajak anake bali ndesa.
Niken ora kober pamit marang Bagus sing wektu kuwi ngepasi KKN. Niken ngilang
saka kampus tanpa ana siji-sijia kancane sing ngerti ana lelakon apa satenane.
Niken dijodhokake karo priya
pilihane bapake. Bapake kejiret utang marang rentenir merga kapusan. Ndilalah
utange marang rentenir, saengga tambah dina sangsaya njiret gulu. Utomo,
bujangan tuwa, gelem sabiyantu nutup utange. Sejatine Utomo ora njaluk pitukon
apa-apa nanging bapake Niken bisa maca glagat yen satemene Utomo mambu ati
marang Niken. Rehne wis kepotangan budi akeh banget, bapake banjur njodhokake
Niken entuk Utomo.
Minangka bektine marang wong tuwa,
Niken gelem dipek bojo Utomo. Nanging dheweke ngajokake syarat bisa kuliyah
maneh ora ketang ing Universitas Terbuka. Niken wekasane bisa kuliyah nganti
rampung Ian duwe gelar sarjana. Nalika ana pengangkatan guru Niken katut.
Urip dadi randha ora gampang.
Senajan anggone ningkah karo Utomo tanpa linambaran tresna, nanging dheweke
ngudi tetep setya Ian bekti. Mula bareng Utomo tinggal donya merga serangan
jantung, Niken nutup atine saka priya sing nyoba nothog. Dheweke pilih ngopeni
anake lanang, sing umur limang taun. Nanging sapatemon kang ora njarag klawan
Bagus njalari atine Niken rontang-ranting.
Sadhar karo atine kang mobat-mabit
saben adu arep karo Bagus, Niken sengaja ngadoh. Saben ana rapat guru, Niken
pilih anteng ana mejane sinambi ethok-ethok sibuk karo laptope. Saben ngaso
Niken ngumpet ana perpustakaan sinambi ngladeni bocah-bocah sing padha nyilih
buku.
“Bu, dipun timbali Pak Kepala,” aloke Sri, siswi kelas IX-C
kang marani Niken menyang perpustakaan. “Dipunrantos wonten ruwang kepala
sekolah, Bu.”
Niken nuli menyat. Jumangkah tumuju
ruwang kepala sekolah kanthi dhadha dhag dhig dhug. Kepala sekolah anyar iku
lagi lungguh ngadhep laptop. Niken nothog lawang alon. Bagus tumenga banjur
mesem. Niken kumesar.
“Bapak nimbali kula?”takone kanggo
nutupi gugupe.
“Pinarak, Bu Niken. Wonten perkawis
ingkang badhe kula rembag.”
“Perkawis menapa, Pak?” takone Niken
sawise Iungguh.
Bagus mesem tipis karo nyawang Niken
tajem. Sing diulati kecipuhan. Rasane kepengin enggal uwal saka kursine sing
dadakan krasa panas.
“Kabar apik, Dhik?” Bagus kumecap
Iirih.
“Alhamdulillah, sae sedaya,”
wangsulane Niken karo ndhingkluk.
“Aja formal kaya ngene, ta. Awake
dhewe rak mung wong loro ing ruwangan iki.”
“Jam ngaso sampun badhe telas,”
ucape Niken ngenggokake rembug.
“Ing jam ngaso sing kari sethithik
iki aku pengin sliramu ora ngedohi aku, Sasuwene telung sasi aku ana kene,
sliramu sajak ngadoh terus saka aku. Mangka pirang-pirang taun aku nglari
ilange Wanita sing wis nyolong atiku.”
Niken blangkemen. Dheweke ora bisa
sumaur.
“Aja kuwatir, Dhik,aku ora bakal
njaluk bali atiku sing wis kadhung kok colong,” ujare karo nggegem tangane
Niken.
“Mboten sae dipirsane tiyang, Pak,”
ujare Niken lirih.
Bagus Wicaksono nguculi gegemane.
“Aku ora njaluk bali ati sing wis kadhung mbok gegem, Dhik. Nanging, aja mung
atiku. Ragaku uga kudune melu mbok gegem. Wis welasan taun lawase ragaku suwung
amarga kelangan ati sing selawase iki kok gawa.”
“Panjenengan kepala Ian kula guru.”
“Dhik, nalika aku lagi KKN sliramu
ilang tanpa Iari. Kowe ora ninggali pesen apa-apa. Atiku cuwa, Dhik. Nanging
aku mbudidaya tetep ngugemi rasa tresnaku marang kowe engga seprene.”
Niken manikelu, nanging cepet
nguwasani dhiri.
“Aku njaluk pangapuramu sing gedhe,
Mas. Nalika kuwi Bapak lagi kejiret rentenir. Mas Utomo nulung bapak, Ian
sateruse njenengan bisa mirsani dhewe kaya ngapa aku saiki.”
“Pitulas taun aku nggoleki, nanging
mung njaluk ngapura ngono wae?” ujare Bagus.
“Lha aku kudu kepiye, Mas? Muter
wektu bali mbiyen maneh ya ora isa. Barang wis kadhung ora perlu digelani. Mung
siji sing takgelani, ya gene aku ora kirim kabar marang panjenengan saengga
panjenengan ora tansah ngeling-eling marang aku,” ujare Niken.
“Yen pangapura wae gampang, Dhik.
Aku duwe akeh banget. Nanging, apa ya mung cukup pangapura sing arep mbok ajap
saka aku?”
Niken ngerti arah omongane Bagus,
nanging emoh miwiti ngomong tresna. Niken rumangsa ora ana apa-apane
dibandhingake priyayi bagus ana ngarepe. Kepiyea wae dheweke wis tau ngiyanati
Ian natoni atine wong Ianang kuwi. Kanggone Niken, wis cukup pangapura wae saka
Bagus. Bagus duwe hak kanggo golek wanita sing Iuwih sakabehe tinimbang dheweke
sing randha anak-anak siji.
“Ya wis, yen ngono karepmu, Nik.
Sajake aku pancen kudu ngedoh saka uripmu,” ujare Bagus. “Saiki baliya menyang
keIas.”
Niken angluh. Sajake Bagus Wicaksono
cuwa maneh gara-gara ucapane. Nanging atine luwih lara merga sadhar yen wong
lanang sing gawe atine mobat-mabit iki bakal ngedoh saka dheweke. Niken nuli
jumangkah menyang ruwang guru. Ora rinasa mripate kekembeng luh.
ANGIN sore krasa seger nampeg awak.
Niken rumangsa marem nyawang latar omahe sing asri. Tanduran mawar maneka warna
nggrombol ana poncod kulon mepet pager. Ing sisih wetan kolam iwak kol sing
tansah kumcricik banyune nggawa rasa tentrem ana ing ati.
“Ketoke kok sajak bahagia, Dhik.”
Niken noleh. Priya bagus nembe metu
saka omah. Sajak seger bubar adus sore. Dheweke nuli lungguh ana sandhinge
Niken sinambi nyruput teh sing wis dicawisake.
“Wis sampurna, Mas,” ujare Niken
marang priya kuwi karo mesem. Panyawange kebak katresnan. “Matumuwun
panjenengan wls kersa rawuh ana uripku.”
“Upama aku ora weruh ana bu guru
sing nangis metu saka ruwanganku, takkira nganti dina iki aku isih dhewekan,”
ujare Bagus.
Niken mesem kisinan sinambi njiwit
garwane. Bagus uga ngrasa sampuma. Duwe bojo ayu sing ditresnani iya duwe anak
lanang sing wis gedhe, Ian siap- siap ngenteni laire si jabang bayi kang wis
diarep-arep dening sakabehing brayat. Senajan katresnane nembe kawujud wayah
Iingsir sore, nanging Gusti Allah paring piwales sing luwih saka cukup kanggone
Niken Ian Bagus Wicaksono. --- Cuthel
Dening: DANINGTYAS KH.
Panjebar Semangat No.19-7 Mei 2016
No comments:
Write komentar